Ξέχασε γλυκό μου στόμα
κάποια Κυριακή σαν σήμερα
κι είναι οι καημοί στο σώμα
άγρια θεριά κι ανήμερα.

Σε θυμάμαι και πεθαίνω
και δεν ζω ούτε ανασαίνω μακριά σου.
Ότι και να γίνει ο καημός δε σβήνει
σ’ όλη τη ζωή μου αχ, θα με τυραννά.
Ότι και να γίνει ο καημός δε σβήνει
όποιος αγαπά πονά.

Έχω ένα καημό μεγάλο
και μια πίκρα σαν τη θάλασσα,
απ το νου πως θα σε βγάλω
που σαν τότε εγώ σ’ αγάπησα.

Σε θυμάμαι και πεθαίνω
και δεν ζω ούτε ανασαίνω μακριά σου.
Ότι και να γίνει ο καημός δε σβήνει
σ’ όλη τη ζωή μου αχ, θα με τυραννά.
Ότι και να γίνει ο καημός δε σβήνει
όποιος αγαπά πονά.