Ο μόνος άνθρωπος περνά,
να ήταν κύμα στα στερνά,
να ήταν ακρογιάλι,
στου πέλαου το πουθενά να `βρισκε αγκάλη.

Κι έπιασε άλικη βροχή
κι έγινε κόκκινη η ευχή
και κόκκινο το βήμα,
στην άσφαλτο η μοναξιά μοιραίο θύμα.

Το βλέμμα αδιάφορο περνά
μα κάπου ο άνεμος γελά
στο διάβα το δικό του.
Ο μόνος άνθρωπος, αφρός κι αερικό του.

Ο μόνος άνθρωπος περνά,
κορμί κρυφό στα σκοτεινά,
κρυφό και στην αχτίδα,
σε μια σταγόνα της βροχής μέσα τον είδα.

Το βλέμμα αδιάφορο περνά
μα κάπου ο άνεμος γελά
στο διάβα το δικό του.
Ο μόνος άνθρωπος, αφρός κι αερικό του.

Ο μόνος άνθρωπος περνά,
κορμί κρυφό στα σκοτεινά, κρυφό και στην αχτίδα,
Κάπου τον είδα,
κάπου τον είδα.