Λούστρος στην πέμπτη λεωφόρο,
πιατάς δουλεύεις στην Αστόρια
δεν είχε η Ελλάδα βλέπεις χώρο,
όταν πλακώσανε τα ζόρια.

Δουλειά δε δίνει το πτυχίο,
πώς να την ζήσεις τη φαμίλια
μήπως σου κάτσει το λαχείο,
έφυγες για χιλιάδες μίλια.

Ξυπνάς στην νέα Βαβυλώνα,
κοιμάσαι σ’ άβυσσο πικρή
πώς να μιλάς για Παρθενώνα,
στην κάμαρα σου τη μικρή.

Πάντα στημένος στην γωνία
κουράγιο ψάχνεις να σταθείς,
και ζεις εκεί στην αγωνία
και στο μαράζι μην χαθείς.

Κι αν κάποτε σε βρει η τύχη
κι αλλάξει κάτι στην ζωή σου,
ακόμα κι αν θαχεις πετύχει,
λούστρο θα κουβαλάει πάντα η ψυχή σου.