Εδά `που `γίνηκα παππούς λέω μυαλό να βάλω
γιατί `χα λίγο `σαμ’ εδά και καύκαλο μεγάλο.

Οσάν το έχνος `που `κλουθά με το σκοινί δεμένο
κλουθώ τση `γω κι αμολητός κι όπου με πηαίνει πηαίνω.

Έναν κορμί χρωστώ τση γης και μιαν ψυχή στο Χάρο
κι απής τσοι ξεχρεώσω αυτούς γιαμιάς θε να σε πάρω.

Είντά `ναι `δα και το φιλί μιας κοπανιάς δουλειά `ναι
και το πλερώνουνε πολλοί ώστε να ζουν και να `ναι.

Και το φιλί σαν τη ρακί έχει πολύ σπιρτάδα
μα σαν παλιώνει χάνεται και πέφτουνε τα γράδα.

Απού δε θέλει τσι ραβδές δεν μπαίνει στσοι καβγάδες
κι απού δε θέλει βάσανα δεν μπλέχνει με σεβντάδες.

Μούδε στον τάφο σα βρεθεί κιανείς δεν ησυχάζει
ο γείς κι ο άλλος έρχεται και κλαίει και θυμιάζει.

Σαφί κηδείες αλλωνώ’ τ’ αμάθια μου θωρρούνε
και στη δική μου θα καμνιούν και πράμα δε θα δούνε.

Άκουσα πως η κόλαση κοντεύγει να γεμώσει
κι αν κάν’ υπομονή κιανείς μπορεί να τη γλιτώσει.