Αχ! Κάποτε σφύριζα εγώ,
τώρα σφυρίζουν άλλοι.

Ήμουν βοσκός και σφύριζα
κι είχα χαρά μεγάλη
μα τώρα ξενιτεύτηκα
και μου σφυρίζουν άλλοι.

Μου σφυρίζει ο τροχονόμος
με το άσπρο το ζωνάρι
γιατί πέρασα το δρόμο
με το κόκκινο φανάρι.

Οι δρόμοι με το κόκκινο
είν’ απαγορεμένοι
αλλά εμείς αλλιώτικα
είμαστε μαθημένοι.

Στα χωριά τα Ι.Χ. μας
ήτανε με τα σαμάρια
και στση δρόμοι τση δικοί μας
δεν ανάβανε φανάρια.

Σε κάθε σιασταύρωση
έχουν κι ένα φανάρι
κι ένα ανθρωπάκι ψεύτικο
και μας εκουμαντάρει.

Με το κόκκινο περνάει
τ’ αυτοκίνητο σαν σφαίρα
και σακούλα μου χτυπάει
η καρδιά μου κάθε μέρα.

Όταν ανάβει κόκκινο
ή βρέχει ή δεν βρέχει
είτ’ ο Σταμάτης μια σταλιά
μα προσοχή μας έχει.

Μόλις όμως πρασινίσει
τρέχουνε γυναίκες κι άντρες
σαν βοσκός που ξεμαντρίζει
τα κοπάδια από τση μάντρες.

Και σκέπτομαι καλύτερα
να πάω στο χωριό μου
να `χω αέρα καθαρό
κι ήσυχο το μυαλό μου.

Όταν πρόκειται να ζήσω
την ζωή με καρδιοχτύπι
στο χωριό μου θα γυρίσω
κι η Αθήνα να μου λείπει.