Είναι το σύμπαν μου αυτό
ναι, μα είναι το σύμπαν μου αυατό
Ένα μπουζούκι, μια κιθάρα,
μία γυναίκα με φωνάρα
και στο κεφάλι μου μαινάδες ηθικές
Ένα τετράδιο ανοιγμένο
με όσα ζω κι όσα μαθαίνω
να σημειώνω και να φτιάχνω μουσικές

Είναι ο κόσμος μου αυτός
ναι, μα είναι ο κόσμος μου αυτός
Τ’ αμάξι μας παρκαρισμένο
και ελαφρώς τρακαρισμένο
που ίσα ίσα να χωράει μουσικούς
Όχι πολλούς μα τόσους μόνο
που θα αλλοιώνουνε τον χρόνο
κάθε φορά που αποκοιμούνται στις οδούς

Είναι η χώρα μου αυτή
ναι, μα είναι η χώρα μου αυτή
Έχει ένα τρένο να φορτώσει,
με τα παιδιά που έχουν την γνώση
του πως θα λάβουμε την τελευταία δόση
Φτωχή και πλούσια συνάμα,
ποτέ θεά ποτέ πουτάνα
χορεύει πρόστυχα και Μάρκο και Σαντάνα


Είναι το σπίτι μου αυτό
ναι, μα είναι το σπίτι μου αυτό
Στην Υγρασία βουτηγμένο
άθλια διαρρυθμισμένο
μα πάντα βρίζω όταν σ’ άλλο σπίτι μένω
Γιατί καλή η ζεστασιά
και τα δωμάτια κυκλικά
μα εκεί το Σύμπαν μου κρατιέται δομημένο

Είναι τα χρόνια μου αυτά
ναι, μα είναι τα χρόνια μου αυτά
Δύσκολα, όμορφα, φτωχά
θα μνημονεύονται μετά
“καταραμένη ενδιαφέρουσα εποχή”
Κι εγώ αλαζόνας και νταής,
νομίζω έγινα πολύς
με 2 νότες που έχω γράψει στο χαρτί

Είν’ οι αντιφάσεις μου αυτές
ναι, μα είναι οι αντιφάσεις μου αυτές
να νιώθω έξυπνος και βλαξ,
πολίτης, κρητικός και θραξ
και στον τζουρά μου προσπαθώ να παίξω κάντρι
Θα γράφω πότε σοβαρά,
πότε αστεία με γατιά
κι έτσι το σύμπαν μου γεννιέται από ανάγκη.