Και τώρα να `μαστε λοιπόν στους προθαλάμους
Με ένα πριν ανυποψίαστο, ρευστό
με γκρίζους τοίχους τ’ ουρανού ισοδυνάμους
Και μ ένα αύριο ερώτημα σκληρό.

Και τώρα να `μαστε λοιπόν στις δυσκολίες
στον ήλιο κάνω προσευχή μα πόσο πια
Πες μου που κρύβονταν βουνά αμφιβολίες
το σώμα αντέχει ακόμα, όμως η καρδιά;

Είμαι στο στάδιο μηδέν κι ακόμα τρέχω
είναι κακότυχος αυτός που δε γελά
την ερημιά της μοναξιάς μου την αντέχω
θέλει η καρδιά μου όμως κάποιον ν’ αγαπά.

Και τώρα να `μαστε λοιπόν στους προθαλάμους
Δίχως αέρα σε καιρούς υστερικούς
Δεν τελειώσαμε στη γη με τους τυράννους
που μας ταίζουν τόσα χρόνια με λωτούς.