Κρύο μπαλκόνι, Σαββατόβραδο, βροχή,
στο παρά ένα
εγώ, η σιωπή και το τετράδιο του νου,
να βάζει θέμα
μα τι βιτρίνες, τι πατάρια έχω θαυμάσει
και με τι φλόγες και καπνούς έχω τρομάξει
όλα τα χρόνια μοιάζουν τώρα, δηλητήρια και δώρα.

Πόσα συρτάρια μυστικά της μουσικής,
έχω ανοίξει
μέσα σε στέκια μ’ εμμονές, πόσες βραδιές
μ’ έχουν αφήσει
πόσες κιθάρες μαγικές πόσα φεγγάρια
πόσα πορτραίτα στου μυαλού μου τα οχτάρια
πόσα ταξίδια έχει πάει αυτός ο νους, τι έχει ζήσει.

Μια μοναξιά καταραμένη, ευλογημένη
χωρίς κελιά, χωρίς φρουρούς, η φυλακή μου
μια μοναξιά τόσο απλή τόσο μπλεγμένη
που όλο μου χάριζε κουπόνια της χαράς
στη φονική συνενοχή μου.

Μια μοναξιά καταραμένη, ευλογημένη
που ξενυχτάει κάθε βράδυ η αντοχή μου
μια μοναξιά σα ζωγραφιά αφηρημένη
για να στολίζω άδειους τοίχους ενοχής
στη φονική συμμετοχή μου.
Μια μοναξιά καταραμένη, ευλογημένη, η φυλακή μου.

Άγνωστες λέξεις μ’ έχουν πάρει στα φτερά,
τα μαγικά τους
σε παραστάσεις ουρανών βρήκα χαρά,
στην ξαστεριά τους
πόσους δασκάλους μες στα μούτρα έχω φτύσει
και πόσους φίλους έχω αλήθεια αδικήσει
που μου προσφέρανε μ’ ιώβεια ανοχή, την συντροφιά τους.