Το όνομα μου είναι Ελπίδα
μα χαρά ποτέ δεν είδα,
Πατέρα δεν εγνώρισα
όλα αυτά τα χρόνια,
μας άφησε και μπάρκαρε
θα τον μισώ αιώνια,
θα τον μισώ αιώνια.

Μες της Σεβίλης τα στενά
τον είδανε να πίνει,
Και η μάνα δούλευε στα μπάρ
για να τα φέρνει βόλτα,
Μα ξάφνου έκλεισε για αυτήν
του έρωτα η πόρτα,
φαρμάκι πήρε πέταξε
από ψηλά με βλέπει,
στους ουρανούς ανέβηκε
να ζήσω λέει πρέπει!

Το μικρο το καλαθακι
ξημερώνοντας αγγίζει,
απ’ το ύψος του ουρανού
με λουλούδια το γεμίζει,
μέσα σ'αυτό το μενταγιόν
που στον λαιμό φοράω,
τα πρόσωπα τους φύλαξα
που πάντα θ’ αγαπάω.

Ανθάκι πως μαράθηκες
χωρίς να βρεις αγάπη,
Θα δηώ το καλαθάκι σου
θα το φυλώ στην άκρη,
Ελπίδα! Από εκεί ψηλά
γλυκό ρίξε το βλέμμα,
εσύ μέσα στο όνειρο
και εμείς μέσα στο ψέμα.

Άνθρωπε μην κατηγοράς
τις πόρνες και τους κλέφτες,
μπόρα τους βρήκε δυνατή
άλλου να βρεις τους φταίχτες!