Μέσα σ’ ερημιά που στο φως παρακούει
ψάχνει τ’ όνομα που ποτέ δεν ακούει.
Tου ανέφικτου εραστής με σημάδια
μα η λαχτάρα του να τρυπάει τα σκοτάδια.

Άρμα του αιώνος ο ξιφήρης χρόνος,
σβήνει τα σημάδια μεγαλύνοντας τα χάδια.

Ατημέλητο κορίτσι, αθέλητο,
(για τη λυτρωτική φρεσκάδα, λέω)
όχι απάτητο , μα αναμάρτητο
σε κάθε έρωτα ακαριαίο.

Ακηλίδωτο και ανοξείδωτο
στην καταιγίδα των ανθρώπων τρέχει
αμετάβλητο και ακατάβλητο
στα άλφα τα στερητικά που έχει.

Ταλανίζομαι μα δε ζαλίζομαι
την έγχορδή μου μοναξιά σα νιώθω
συλλαβίζοντας και σχηματίζοντας
αργά, τ’ αρχαίο μυστικό που κλώθω.

Σαν κλονίζομαι για να οπλίζομαι
τη λάμψη του ακριβού ολίγου κλέβω
κι αν ευθύνομαι και ανακρίνομαι
για μια λαθραία πτήση ικετεύω.