Είμαι δώδεκα χρονών κι όμως μια
μέρα θα γίνω άντρα σπουδαίος, άντρας σωστός
Είμαι δώδεκα χρονών και κόβω
βόλτες κάτω απ’ το πιο όμορφο παράθυρο της πόλης
Προς το παρόν εσύ μαθαίνεις ν'
αγαπάς κάτι τύπους playmobil,
κάτι αφίσσες, περιοδικά
Πώς να παραβγώ τους σταρ που
λάμπουν κι όμως ποτέ δε θα `ναι φωτισμένοι από το παράθυρό σου
Έχει φώτα πίσω απ’ τις γρίλιες
το παράθυρο της Φαιναρέτης

Δε θέλω καν να σε φιλήσω, μου
αρκεί να σου μιλήσω κι αυτός ο χτύπος της καρδιάς με ξενυχτάει
Θα έρθει κάποτε μια μέρα που θα
δεις πως είμαστε μόνο εμείς κι απέναντι ο κόσμος όλος
Έχει φώτα πίσω απ’ τις γρίλιες
το παράθυρο της Φαιναρέτης
Να η σκιά της, πίσω απ’ το τζάμι,
το παράθυρο της Φαιναρέτης
Κι ύστερα πέρασε ο καιρός δεν μ'
αγάπησες ποτέ κι εγώ αγάπησα βαθιά άλλους ανθρώπους
Δε σε ξανάδα πουθενά, μα όμως
πάντοτε θυμάμαι το εαυτό μου φωτισμένο από το παράθυρό σου
Έχει φώτα πίσω απ’ τις γρίλιες
το παράθυρο της Φαιναρέτης
Να η σκιά της, πίσω απ’ το τζάμι,
το παράθυρο της Φαιναρέτης