Πλέον θ'ακούς φωτιά να σιγοκαίγεται
και τα φτερά ν'ανοίγουν τα σπασμένα
Κι έτσι χλωμή η ζεστασιά να φλέγεται
και τα κλειδιά στην είσοδο παρμένα

Πλέον θ'αφήσω τον μπαξέ στην τύχη του
να΄ρθει η βροχή να τον αποτελειώσει
Να μοιάζουν πέτρινα όλα τα τείχη του
ποτέ ξανά καρπός να μη φυτρώσει

Πλέον θα μάθω κι άλλων τα ονόματα
κι ο χρόνος θα μου δώσει ευκαιρίες
Της εποχής τα δωρεάν βιώματα
του πόνου να κοπούν οι εφημερίες

Κοίτα πως μου στερέψαν τα ευαίσθητα
κοίτα, έχει η ψυχή σκληρύνει
Σε καρτερεί ο δρόμος με τα αναίσθητα
να μάθεις πως να παίρνεις την ευθύνη