Μονάχος στο τραπέζι μου
παρέα το ποτήρι
από το βράδυ ως το πρωί
το πίνω ξεροσφύρι.

Κι αν το πίνω κι αν το πίνω
τον καημό μου δεν τον σβήνω,
τον καημό μου δεν τον σβήνω
γι αυτό πίνω, γι αυτό πίνω.

Όπου γυρνώ το βλέμμα μου
τα βλέπω όλα μαύρα
απ’ την στιγμή που έφυγε
και πια δεν την ξανάειδα.

Κι αν το πίνω κι αν το πίνω
τον καημό μου δεν τον σβήνω,
τον καημό μου δεν τον σβήνω
γι αυτό πίνω, γι αυτό πίνω.