Μικρό αλαβάστρινο χαρτί
ποια λέξη τάχα να’ ναι αυτή
που κρύβεις στο κορμί σου.
Να σε διαβάσω δεν μπορώ
το χέρι τρέμει απ’ τον καιρό
κι από την προσμονή σου.

Έξω ο άνεμος χτυπά
από το χέρι σ’ αποσπά
μα οι πληγές πονάνε.
Και `γω ξοπίσω σου ορμώ,
φωνάζω, κλαίω, με θυμό
κι ακούω να μου μιλάνε.

Όλοι οι κύκλοι των πουλιών
προφήτες των καιρών μας,
μιλούν τη γλώσσα των φιλιών
κι αυτή των χωρισμών μας.

Αυτό να ήθελες να πεις;
Με πήρε ο ύπνος της σιωπής
στη χάση της σελήνης.
Και `κει στη νυχτοσιγαλιά,
στο χέρι σ’ είχα αγκαλιά
και στ’ όνειρο της μνήμης.