Ο Μανώλης αν δε γνώριζε τον Παύλο
δε θα σώζανε μαζί ένα μωρό γατάκι,
όλη νύχτα στο απέναντι παρκάκι
ακουγότανε το κλάμα από τον κάδο.

Ζεστή βραδιά, κι οι γείτονες στη γύρα.
Οι καθώς πρέπει κι οι σωστοί να προσπερνάνε βιαστικοί,
να λένε «κρίμα, μα η μοίρα του είναι αυτή»,
μα έλα που κάποιοι δε πιστεύουνε στη μοίρα.

Κι έτσι η αγάπη από καμιά φορά νικά,
κι αυτή η φορά μπορεί και να `ναι κι η δική μας.
Μα όσο παράξενη κι αν μοιάζει τελικά,
αρκεί που είναι αληθινή κι απ’ την ψυχή μας.

Κι έτσι η αγάπη από καμιά φορά νικά,
κι αυτή η φορά μπορεί να αλλάξει μια πορεία.
Μα όσο παράξενο κι αν μοιάζει τελικά,
είναι το θάρρος μας που γράφει ιστορία.

Η Αφροδίτη αν δε γνώριζε τη Βίκυ,
μια ψυχή απόψε θα `χανε τον πόλεμο της πείνας.
Κάθε μήνα αφού πληρώσουνε το νοίκι,
μοιράζουν τρόφιμα στους δρόμους της Αθήνας.

Κι ο Λευτέρης αν δε γνώριζε τη Ρένα,
δε θα κράταγαν μαζί αυτή τη σπίθα αναμμένη,
για εκείνους που θα είναι πάντα ξένοι,
να νιώσουν κάποτε πως είμαστε όλοι ένα.

Κι έτσι η αγάπη από καμιά φορά νικά,
κι αυτή η φορά μπορεί και να `ναι κι η δική μας.
Μα όσο παράξενη κι αν μοιάζει τελικά,
αρκεί που είναι αληθινή κι απ’ την ψυχή μας.

Κι έτσι η αγάπη από καμιά φορά νικά,
κι αυτή η φορά μπορεί να αλλάξει μια πορεία.
Μα όσο παράξενο κι αν μοιάζει τελικά,
είναι το θάρρος μας που γράφει ιστορία.