Όταν ο γιος μου με ρωτήσει για τον κόσμο
ποιό ειν’ το δίκιο το σωστό κ τ’ αληθές,
αν η ιστορία δικαιώνει τους αγώνες
και η ελπίδα ταξιδεύει στις γενιές.

Δε θα του πω γι’ αυτούς που γέννησαν τη λήθη,
πως για τα χρήματα θερίζουνε ζωές,
πως η αγάπη είναι μονάχα παραμύθι,
δε θα του πω για των πολέμων τις οπλές.

Δε θα λερώσω μ’ ενοχές τα όνειρα του.
Δε θα ποτίσω την ψυχή του με λαγνεία.
Θα χτίσω ασάλευτη ασπίδα στην καρδιά του
αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ουτοπία.

Τα τριαντάφυλλα και πάλι θα ανθίσουν,
και θα μεθύσουν στις φωτιές της χαραυγής,
κι εκείνος πρώτος στην γραμμή θα τραγουδάει,
κι αυτή που του αξίζει θα ζητάει ζωή.

Όταν ο γιος μου με ρωτήσει για τον κόσμο
αν είναι γνήσιο το χρώμα του ουρανού
ποιό είναι τ’ άρωμα του κοραλλένιου δάσους
και αν ομόρφυνε στο διάβα του καιρού.

Δε θα του πω για την ανθρώπινη αφή μας,
πως με μανία καταστρέφουμε τη γη,
τσιμέντο έγινε το χρώμα της ζωής μας,
δε θα του δείξω του πλανήτη την πληγή

Δε θα λερώσω μ’ ενοχές τα όνειρα του...

Όταν ο γιος μου με ρωτήσει για τον κόσμο
χιλιάδες στόματα για μένα θα απαντούν.
Άλλα θα του λένε για το χάος και τον τρόμο
κι άλλα με μια ψεύτικη ελπίδα θα γελούν.
Μα εγώ θα του δώσω ένα κλαράκι να φυτέψει μες στο χώμα
κι ένα σπρέι για να βάψει της ζωής το γκρίζο χρώμα.
Θα δείξω ότι έχει τη δύναμη τα πάντα για ν’ αλλάξει,
θα του μάθω την αγάπη, την ευθύνη και την πράξη.

Δε θα λερώσω μ’ ενοχές τα όνειρα του.
Δε θα ποτίσω την ψυχή του με λαγνεία.
Θα χτίσω ασάλευτη ασπίδα στην καρδιά του
αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ουτοπία.

Τα τριαντάφυλλα και πάλι θα ανθίσουν,
και θα μεθύσουν στις φωτιές της χαραυγής,
κι εκείνος πρώτος στην γραμμή θα τραγουδάει,
κι αυτή που του αξίζει θα ζητάει ζωή.