Σε μια προβλήτα θυμάμαι χέρια
Φωνές με κόβουν σα μαχαίρια
''Να μη φοβάσαι, θα βγει το πλοίο!''
Με σπάει το κύμα και κάνει κρύο.

Για ποια πατρίδα μου μιλάς
δεν έχω χώμα.
Φορώ το πέπλο της φωτιάς
κι αντέχω ακόμα, αντέχω ακόμα.

Ετούτη η κόρη απ'την Αλκαμπέρα
ήτανε κάποτε μητέρα
χτυπά το χρόνο με το κορμί της
κι όλοι οι θεοί πεθαίνουνε μαζί της.

Για ποια πατρίδα μου μιλάς...

Πια δε χωράμε, μονάχα ολόρθοι.
Μήτε καράβια, μήτε καΐκια.
Και οι φωνές μας ας γίνουν όρθροι
Και τα μαλλιά μας ας γίνουν φύκια