Πώς σωπαίνουν όλοι οι θόρυβοι της πόλης,
όταν από κάπου με κοιτάς.
Κι οι φόβοι μου καταλαγιάζουν μόλις
για άγνωστες αλήθειες μου μιλάς.

Πώς αφήνομαι στο κούρνιασμα της φύσης
όταν μ’ αγκαλιάζεις σαν παιδί.
Μωρό μου δε χρειάζονται αποδείξεις
μόνο η ανάσα σου μου αρκεί.

Άσε ανοιχτό ένα παράθυρο
και γδύσου μπρος στο διάφανο φεγγάρι,
κι όταν ζευγαρώσει η γη με το άπειρο
εσύ να `σαι της γέννας τους η χάρη.

Πώς ανοίγεται το σύμπαν σαν βεντάλια
όταν σου μιλώ για αστερισμούς
και μοιάζουν σαν θαλασσινά κοράλλια
τα μάτια σου όταν λένε τους χρησμούς.