Κίτρινα φύλλα που στον άνεμο σκορπίζουν
είναι οι μέρες με τ’ αχόρταγο κορμί
και τα μαλλιά τους με τις μνήμες τα στολίζουν
σαν λάγνες κόρες που ζητούν την αφορμή
κάποιος να πονεί.

Που παν τα χρόνια που νομίζαμε θ’ αλλάξουν
σα χελιδόνια κάποιαν άνοιξη βουβή
σαν τους αγγέλους που αργούνε να φωνάξουν
με μια τρομπέτα πως η ελπίδα θα χαθεί
μα θα ξαναρθεί.

Μες στο σκοτάδι του γιαλού,
μες στο τραγούδι του πουλιού
μες στη βροχή θα μείνω να γελάσω.
Κι εσύ θα μείνεις να το πεις
πως έγινα έρωτας της γης
να σε φιλήσω και να σε ξεχάσω.

Οι πέτρες μείνανε ακίνητες στο χώμα
μα όσα πέρασαν στα χρόνια θα φανούν
κάποιοι θα γείρουνε για να τις κάνουν στρώμα
κι όταν ξυπνήσουν μες στη νύχτα και πεινούν
για αγάπη θα πονούν.