Ο Μπαρμπαρόσα ο πειρατής σαν του `ρχεται, σφυρίζει
έναν Μυτιληνιό σκοπό, τη μοίρα να ξορκίσει
περνά και ρίχνει κανονιές, τον ήλιο να ξυπνήσει
κι αν κι έχει άγρια θωριά, αγάπη να γνωρίσει

Καραβοκύρης πειρατής με Τουρκικό ασκέρι
θλίψη απ’ τα μάτια κούρσευε στης Μπαρμπαριάς τα μέρη
δικοί του, λέει, οι ωκεανοί κι όπου γουστάρει πάει
σε νεροπάτια και στεριές σαν θέλει σεργιανάει

Μετά απ’ τα κουρσαρέματα, σαν γύριζε στ’ Αλγέρι
στ’ αμπάρια του είχε έρωτες κι αγάπες να μας φέρει
δικιά του είναι η θάλασσα κι αν του βολεί αρμενίζει
σ’ ακρογιαλιές στήνει χορούς, τον χάρο τον ορίζει

Σήκω αγέρι, φύσηξε, στείλε μου τ’ άρωμά της
και σαν νυχτώσει να βρεθώ σιμά στην αγκαλιά της
και συ φεγγάρι φώτισε της νύχτας τα σκοτάδια
το φέγγος να γενεί χαρά και η χαρά μου χάδια

Για να κουρσέψει σίμωσε κατάνακρα στην Κρήτη
μιας κι Αρετούσες του `χαν πει θα βρει στον Ψηλορείτη
μα οι Αρετούσες πού βρήκε ήτανε λαβωμένες
με βόλια Ερωτόκριτων ερωτοχτυπημένες

Κι όπως από το πέλαγος το Κρητικό περνούσε
μορφή γοργόνας πρόβαλε και τον εχαιρετούσε
του ήλιου μια αντανάκλαση, μια λαμπερή αχτίδα
τσ’ αγάπης το δαιμονικό του ξαναδίνει ελπίδα

Σήκω αγέρι, φύσηξε, στείλε μου τ’ άρωμά της
και σαν νυχτώσει να βρεθώ σιμά στην αγκαλιά της
και συ φεγγάρι φώτισε της νύχτας τα σκοτάδια
το φέγγος να γενεί χαρά και η χαρά μου χάδια