Νιώθεις μέσα σου σαν ξένος, έρωτας αλλοπαρμένος με μια μικρή θεά.
Ερχεται δε σε ρωτάει και την πόρτα σου χτυπάει.
Της αγάπης η θολούρα είναι τόση που δε σου φτανει ούτε μια δόση
για να σώσει την σκοτεινή σου πλευρά.
Μόνο ζεις ερωτεύεσαι πεθαίνεις κι όλο μόνος μένεις.
Τρέχεις πάλι να προλάβεις μα ποτέ σου δε θα καταλάβεις.
Τη λαμαρίνα θα λάβεις.
Θα δαγκώσεις ξανά πιο δυνατά τόσο που δε θα πονά.
Και έχεις φτάσει τώρα στη στιγμή που δαχτυλίδι θες να βάλεις ρε συ.
Δε σου τα'πανε καλά μέτρα τα φράγκα μάγκα.
Κι όσο ζεις παλεύεις να την βρεις , κι αν τη βρεις , έλα σε μας για να την πεις!!!