Τη σκοτεινή σου ύπαρξη πες μου πως να αντέξω
Που έκανες κανόνα σου κι αυτοσκοπό σπουδαίο
Την απληστία , το μίσος σου, τη μαιοδοξία
και όργια διονυσιακά πνεύμα κι ουσία βαφτίζεις
Εισ'ένας βούρκος τρομερός , μια ονειροπαγίδα
Σα να'χαν κι άλληνε ζωή τα όνειρα παγιδεύεις
Χαρές κι ελπίδες τις μισείς , με πάθος δεν προφταίνεις
Την ομορφιά όλης της γης εμπόρευμα να κάνεις

Και τα δικά σου τα πολλά πάντα τα βλέπεις λίγα
Τους πιο απάνθρωπους θεσμούς τους λες δικαιοσύνη
Τη δυστυχία που σκορπάς βαφτίζεις ατυχία
Κι όποιος τολμά ν'αντισταθεί σπεύδεις και τον συνθλίβεις
Είναι πολλοί αυτοί που λεν πολλά είναι τα λίγα
Μα η πονηράδα τούτη εδώ αν ήτανε αλήθεια
Θα'χανε οι πολλοί πολλά κι οι λίγοι θα'χαν λίγα
Θα'χε χαθεί κι ο μετρημός από την ευτυχία

Μα οι μαύροι αιώνες ξέρουνε καλά ποια ειν’ η αληθεια
Οι λίγοι έχουν τα πολλά και οι πολλοί τα λίγα
Δεν έχουνε επιστροφή τα πρωινά του κόσμου
Αβάσταχτο είναι κι η ζωή θλιμένο καρναβάλι
Συμφέροντα έχεις άπειρα διχόνια να σκορπίζεις
Μόνο έτσι λεν μπορείς μαθές εμάς να διαφεντεύεις
Μα εμείς αιώνε παγερούς θερμές κρατάμε πύλες
Της ανθρωπιάς, του δικαίου και της αλληλεγγύης

Και τα δικά σου τα πολλά πάντα τα βλέπεις λίγα
Τους πιο απάνθρωπους θεσμούς τους λες δικαιοσύνη
Τη δυστυχία που σκορπάς βαφτίζεις ατυχία
Κι όποιος τολμά ν'αντισταθεί σπεύδεις και τον συνθλίβεις
Είναι πολλοί αυτοί που λεν πολλά είναι τα λίγα
Μα η πονηράδα τούτη εδώ αν ήτανε αλήθεια
Θα'χανε οι πολλοί πολλά κι οι λίγοι θα'χαν λίγα
Θα'χε χαθεί κι ο μετρημός από την ευτυχία

Τα λόγια είναι πια φτωχά
Η οργή μας δε μετριέται
Δε θα υπάρξει ανακωχή χωρίς δικαιοσύνη
και θα'ρθει σύντομα, θα δεις, το πλήρωμα του χρόνου.
Σου υπόσχομαι αναμέτρηση σφοδρή και αίμα ποτάμι.