Κοιτούν και βλέπουν πίσω μας τον τοίχο
νομίζουν δεν το βλέπω μα εγώ
γράφω και λέω μέσα μου τον στίχο
που θα τους ρίξει απ’ τον ουρανό

Μιλούν με γρίφους λένε ότι ξέρουν
διάλεξαν λόγια ψεύτικα κι απλά
τα κύματα όμως σκάνε και θα φέρουν
της θάλασσας τον ήχο στη στεριά

Είμαστε στο δρόμο
ήδη πάγο κουβαλάμε
μιλάμε σοβαρά τη σούπα
τους δε θα τη φάμε

Στην πλάτη φορτωθήκαμε βιβλία
που λένε για το αύριο και το χθες
μα ψάχνω επιτέλους μια ευκαιρία
ανάμεσα να δω απ’ τις γραμμές

Δεν είναι που μας κλείδωσανστο σπίτι
δεν είναι που πουλάνε τσαμπουκά
είναι που ξέχασαν να κλείσουν τον φεγγίτη
και από ΄κει το φως μας χαιρετά