Σ’ έναν αγώνα άνισο
Άναψε η νύχτα το χλωμό κερί,
έκλεισες την πόρτα, μείναν τα γιατί
κι η βροχή στο δρόμο με μια ζεϊμπεκιά,
χόρευε της πίκρας την παραγγελιά.

Σε λάτρεψα σαν άγιο
κοντά σου για να ζήσω,
μα τώρα εγώ στην άβυσσο,
σ’ έναν αγώνα άνισο,
φοβάμαι πως μονάχη μου θα σβήσω.

Πάνω στο τραπέζι με τυφλό σουγιά,
χάραξες μια λέξη, μόνο ένα «γεια»
κι έμεινε ως τώρα στο καθιστικό
μια φωτογραφία γι’ αναμνηστικό.