Κάπου στον πλανήτη
έχτισα ένα σπίτι
σ’ έναν ποταμό που έχει
τη θάλασσα για κοίτη
Κι όπως ρέει ο χρόνος
ρέω κι εγώ συγχρόνως
πάω όπου με πάει
και δε με πιάνει εμένα ο νόμος

Τα μεσημέρια βλέπω αστέρια
και τις νύχτες, κορμιά
με μεγάλα φτερά
κοφτερά σαν μαχαίρια

Λογική του λόγου
φως του παραλόγου
όλα μπερδεμένα
στο μυαλό μου τα καημένα
Ρέει ο ποταμός μου
ρέμα και γκρεμός μου
κι είναι οδηγός μου
μια η αγάπη, μια ο θυμός μου

Πάντα τα μεσημέρια
βλέπω εκείνα τ’ αστέρια
και τις νύχτες, κορμιά
με μεγάλα φτερά
κοφτερά σαν μαχαίρια

Το τρελό ποτάμι
σπίτι μου έχω κάνει
μα είναι και στιγμές
που με τυλίγει σαν πλοκάμι
το ποτάμι

Τρελό ποτάμι...