Μοιάζει ο έρως μ’ άγριο λιοντάρι

που θέλει να πάρει απ’ το κορμί μου μερτικό



Παίζει κι ο χρόνος με στραβό δοξάρι

σ’ ένα βιολί τραγούδια εύθυμα με μελαγχολική

τη μουσική και με ρυθμό υποτονικό



Μοιάζεις κι εσύ με ξωτικό

που ζει σε δασός μαγικό

και σου αρέσει το κρυφτό



Κι αν καταφέρω να σε βρω

να φύγεις πάλι θα σ’ αφήσω και εγώ

θα συνεχίσω το παιχνίδι αυτό

να παίζω για να μη σε βαρεθώ



Μοιάζω λειψός σε ό,τι δίνω

μα όταν πίνω και μεθώ

ξαναγυρνώ στην εποχή που ήμουν παιδί

και η ζωή ήταν απλή



Και ναυαγός, όταν αφήνω

την κάθε μεθυσμένη σκέψη να με φέρει

στου κορμιού σου το πανέμορφο νησί



Μοιάζεις κι εσύ με μουσική

που απ’ τα βάθη της ψυχής μου

προσπαθεί έστω και φάλτσα να ακουστεί



Κι αν δεν μπορέσει να εκφραστεί

ένα εισιτήριο θα σου δώσω και μπορεί

να σ’ ανταμώσω σε μια ξένη συναυλία

πίσω από τη σκηνή

να χορεύουμε μαζί