Ααααχ, μόρτισσα εσύ ψηλομυτού,
φτάνει, πάψε να κοιτάς αλλού.

Ξέρεις, κούκλα μου, για μένα είσαι εσύ το φως,
έλα του πουλιού το γάλα πάντοτε να τρως.

Αχ, μικρή διαβόλισσα, στον σεβντά σου κόλλησα,
ο αφράτος σου ο λαιμός είναι αγιάτρευτος καημός.

Πως θα γινείς καλογριά μου λες,
μόρτισσα, να με γελάς μη θες.

Κι αν το κάνεις, μάθε το, για το χατίρι σου
θα `ρθω να σε κλέψω από το μοναστήρι σου.

Αχ, μικρή διαβόλισσα, στον σεβντά σου κόλλησα,
ο αφράτος σου ο λαιμός είναι αγιάτρευτος καημός.