Πάψε μανούλα μου μην κλαις, αμάν, αμάν
κι άδικα πεισματώνεις.

Αφού εγώ την αγαπώ, αμάν, αμάν,
τι θέλεις πια και λιώνεις.

Ήταν της μοίρας γραπτό, αμάν, αμάν,
να πάρω μια φτωχούλα.

Σ’ αυτόν τον κόσμο έρημη, αμάν, αμάν,
δεν έχει πια μανούλα.

Κι από πατέρα ορφανή, αμάν, αμάν,
μάνα παρηγορήσου.

Σκέψου αν ήταν, μάνα μου, αμάν, αμάν,
η ορφανή παιδί σου.