Είναι δυο χρονάκια που σ’ αγάπησα Ι
και μες την καρδιά μου σε ζωγράφισα
μα στα δυο χρονακια που `χα μέσα Ι
σκάρτη βγήκες άπιστη μπαμπέσα

Δεν ξενύχταγα ούτε μαστούρωνα Ι
με κρασί ποτέ μου δεν εσούρωνα
ήμουνα παιδί από τα φίνα
κι όλοι μ’ αγαπούσαν στην Αθήνα

Πίστευα κι εγώ σαν τ’ άλλα θύματα Ι
όρκους ψεύτρα και νεκροφιλήματα
τώρα που σε πήρα πια χαμπάρι Ι
δεν με ξανατρώς βρε στο καντάρι