Κλαις ουρλιάζεις, μαμά φωνάζεις και την κοιτάζεις κατάματα.
και μεγαλώνεις, κοίτα ψηλώνεις, λόγο αρθρώνεις μεσ'τα κλάματα.
Σχολείο αρχίζεις, ξέρεις να βρίζεις και τριγυρίζεις στο προαύλιο.
Βγαίνεις στο δρόμο, δεν ξέρεις νόμο, δεν νιώθεις φόβο και κάθε τούμπα μετάλλιο.

Με φασαρίες, κάνεις βλακείες, τρως τιμωρίες κι `οι επιπτώσεις (ειν') άπειρες.
Παπάς, θρανία και εκκλησία, ευθανασία κι είν’ οι γνώσεις ανάπηρες.

Στο παραπέντε, στα δεκαπέντε, βρισκεις πατεντες δε θες αφέντες
Τώρα σπουδάζεις λες δεν τρομάζεις αγαπες βαζεις στα μέτρα σου.
Πας σε πορείες, σπας τζαμαρίες, με ρητορείες κι'οράματα.
Ζητάς τη λύση, γυρνάς στη φύση, κι έχεις αφήσει στη μέση κάπου τα πράγματα.

Νέα ταινία η αυπνια μαυρα πτυχία κι η ανεργία θηρίο σου.
Χαζα κοιτάζεις, πάλι αλλάζεις, αναστενάζεις, Δημόσιο τάζει ο θείος σου.

Περνά η τρέλα, βάζεις ταμπέλα, βρίσκεις κοπέλα και τα μπουρδέλα
Μια βέρα κρύα η ευκαιρία, τι συγκυρία, κι αυτή κυρία
Κάνεις το γόη έχεις και σόι βαρύ τ’ αγώι στον ώμο σου.
Θέλεις μια κόρη, γεννάει αγόρι τραβάς με ζόρι το δρόμο σου.

Έχεις φαλάκρα, φτάνεις στα άκρα, γιοτ λες τη βάρκα και είναι μάρκα σου διάσημη.
Ι.Κ.Α., ταμείο και φαρμακείο, στο καφενείο κι ειναι η μερα σου στάσιμη.

Φτάνεις στη δύση χωρίς τη λύση κι έχεις αφήσει κλειστη τη βρύση
χιλιάδες λέξεις και διαλέξεις, τι να προσεξεις και πως να παιξεις
Φτάνεις στη δύση χωρίς τη λύση κι έχεις αφήσει κλειστη τη βρύση
χιλιάδες λέξεις και διαλέξεις, τι να προσεξεις σ’ ένα κόσμο παμπόνηρο.