Αφιερωμένο στον Άλκη Ακλαίο

Χρόνια γυρίζει αδειανή του κόσμου η πιρόγα
θειάφι, κονιάκ και κάρβουνο στης γης τη ζυγαριά
και τα τραγούδια νηστικά πεθαίνουνε στη ρώγα
κιη ανάσα στο ζείμπέκικο σαν την πενιά βαριά.

Οι έρωτές μας κόψανε το πρωινό τσιγάρο
και σε υγρό σαπίζουνε αρχαίο καμπαρέ
μονάχος μες τα όνειρα πάλευες με τον Χάρο
σ΄ένα βουβό παράξενο της μοίρας σου καρέ.

Είναι μακρύ κι ατέλειωτο στην Πάργα το ταξίδι
πως να σε λέγαν άραγες δεν έμαθα ποτές
μέσα στον κόρφο έκρυβες τ΄αμάλαγο το φίδι
όπως φυλάν τις λέξεις τους κρυφά οι ποιητές.

Τώρα γυρνάμε νηστικοί και ζούμε γελασμένοι
κι οι Βησιγότθοι έχουνε χαριστική βολή
της μέρας οι εξόριστοι, της νύχτας οι χαμένοι
είναι νωπά αγάλματα π΄αγάπησες πολύ.

Φαιό νταμάρι η θάλασσα στο τελευταίο μπάρκο
κι η Ρόζα κατακόκκινη στην πλώρη μοναχή
λαθραίες είναι οι ψυχές και σπάνε το εμπάργκο
να βρουν βαθιά στα πάθη τους την άλλη τους ψυχή.