Ελλάς το χρώμα σου γαλάζιο και λευκό. Μου είπαν όταν ήμουν μικρός τίμα τη χώρα σου, να πολεμάς για δαύτη, γίνε θυσία στρατιώτη Σπαρτιάτη, τιμή το δόρυ σου για να’ χει. Μα εγώ δε βλέπω πόλεμο κάπου, βλέπω την Εθνική ψευτιά να παραμυθιάζει λαούς. Άκου! Και όλο μιλάν για ιστορία και για μια θεωρητική δημοκρατία του τότε. Ωστόσο η δημοκρατία επίγεια μα οι αφέντες με μαστίγια και σκλάβοι να φτιάχνουν βάζα και κηροπήγια για να πουλάν στην αγορά της, να ψυχαγωγούνται οι άντρες όχι τα γυναικόπαιδά της. Όμως τώρα σύγχρονη Ελλάδα άπορη, λίκνο του πολιτισμού και όλοι οι άλλοι άγριοι και βάρβαροι? Ελλάδα στα μάτια κοίτα. Η γνώση σου λαμπάδα μα έσβησε προτού να πέσει η νύχτα.

Μέσα στην κοιλιά μου
Ανθίζει το άγονο έδαφος
Μα εγώ σκοτώνω τα παιδιά μου
Πνίγομαι μέσα στο βυθό
Το αίμα καίει το χώμα και ο ουρανός φωτιά έχει πάρει

Ελλάδα από τα κόκαλα βγαλμένη. Ελλάς του `22 πως τολμάς να λες πως κάποιοι είναι ξένοι? Και σαν πρώτα ανδρειωμένη, αντάρτες και πολιτικοί κρατούμενοι φυλακισμένοι μένουν. Βασανισμένη χώρα του `40, τώρα βασανιστήρια στη Γ.Α.Δ.Α. η αστυνομία. Θεέ μου τι ειρωνεία. Σε ύπνωση η κοινωνία. Γεμάτο είναι το internet και άδεια η πλατεία. Ελλάδα, Ελλάδα που έζησες απ’ τον εμφύλιο ταΐζεις τα παιδιά σου με τηλεοπτικές εκπομπές και ειδύλλιο. Πονάει ο λαός σου, το προλετάριό σου, το γρανάζι σου, ο τροχός σου. Ελλάδα συγκεντρώσου.


Χώρα του αιγαίου, με κοιτάσματα πετρελαίου. Ναι, δεν το `ξερες? Μα το ΄ξεραν οι Γάλλοι όταν τους `δινες. Και με θεωρίες των άκρων πατάς επί πτωμάτων εις βάρος ταξικών ζητημάτων. Χώρα με τις μίζες εκεί που ο μικρομεσαίος ματώνει για να τρώνε τραπεζίτες, εκεί που ασφαλίτες, ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ΕΚΑΜ και συναφή γουρούνια χτυπάνε πολίτες εκεί ζω, εκεί αναπτύσσομαι. Εσύ που καταδικάζεις τη βία, από σένα χώρα ειρήνης περνούσαν για να πάνε στη Συρία. Για να πολεμήσουν οι ΗΠΑ και εσύ έλεγες δεν άκουσα, δεν ήξερα, δεν είδα τίποτα. Χώρα μαία γεννάς εθνικισμό μα σου έχω νέα. Για λευτεριά πολέμαγαν και όχι για τη σημαία. Σπάω το δόρυ, πετάω την ασπίδα.
Ελλάδα δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα.