Λέει η κούνια είμαι λυπημένη μες στο μαύρο πιάνο
το παιδί έχει τη λάμπα αναμμένη μ’ ένα σκοπό

καμιά φορά το σπίτι τούτο ξεμακραίνει
γυρνάει η γλώσσα για βάστα τ’ άθυρμα

στις μύτες πατάω μου φαίνεται έναν ψίθυρο πιάνω
εγώ σ’ αγαπάω μ’ ένα σκοπό πεταμένον ξανά.

Σ’ αναπολώ σε ψάχνω μισομεθώ μες στις λουίζες
τσιμπούν το μπράτσο μου

με μια γκριμάτσα αγνοημένη οι σπίζες
μα συ σ’ ανάξιες στροφές που τη μανία σου σκορπάς

έλα στις βόλτες το βραδάκι του Βασίλη να σε πάω
στην αίγλη τους νεοσύλλεκτος με μια γουλιά μεθάω

μ’ ένα σκοπό πεταμένον ξανά θυμάμαι
κόρη σ’ αφήνω και με χρόνους πάλι κόρη

πιο φτωχός κι ολότελα άδειος να σε βρίσκω
στου παλιού καιρού τις στέγες

στο κιτρίνισμα των φύλλων
στο χουχούτισμα στο σύρμα

σε μια τρίλλια στο φεγγάρι
σ’ ότι πάνω στο τραγούδι μας ξυπνάει η μαγνόλια

το παιδάκι που βρίσκω μες στη μαύρη πιανόλα…

Λέει η κούνια είμαι λυπημένη μες στο μαύρο πιάνο
κι άλλο κέρμα να παίξει ακόμα η φωνή σου

φωλιάζω μ’ όλα τα σαράκια στο κορμί σου
μια χρυσαλίδα ως κεντούσες εντυνόσουν

πώς να σου μιλήσω πώς να σου το πω
να `μουν βρύση να `μουν στέρνα

να `μουν γάργαρο νερό…