Ο ήλιος μία βγαίνει και μια χάνεται,
ζεσταίνομαι πολύ μα ξαφνικά κρυώνω,
κι ο νους μου από όπου βρίσκει πιάνεται
μήπως και χάσει τη σχέση με το χρόνο.
Μέχρι ν’ ανάψω ένα τσιγάρο έχει τελειώσει,
μελαγχολία και χαρά παρέα στο τασάκι,
και η καρδιά μου που ανασφάλεια νιώθει τόση,
παίρνει τους δρόμους φορτωμένη το δισάκι.
Πώς μπορείς να αγαπάς και να λες
πως θα μπορούσες νάσαι με κάποιον άλλο,
πως σε μέρη ξένα να πας θες
με κάποιο φίλο σε ταξίδι μεγάλο…

Σήμερα αισθάνομαι τη μοναξιά να με ποτίζει,
ίσως να φταίει η συννεφιά, ίσως και η αλήθεια…
Άλλοτε μοιάζεις μέρα του χειμώνα που δακρύζει
κι άλλοτε Μάης που με ξεναγεί στα παραμύθια.
Θέλω να ξυπνάω με όνειρα που δε χάλασα,
χωρίς της ζήλειας την πνοή την ψυχοφθόρα,
μα η δικιά μου η καρδιά μοιάζει με θάλασσα
που δεν ξέρεις ποτέ πώς θάναι σε μιαν ώρα.
Γιατί η αγάπη δεν μπορεί νάναι αγνή,
να ζεις και ν’ ανασαίνεις για τον άλλο…
Γιατί δεν μπορώ να νιώσω μια στιγμή
πως είμαι ο μόνος που αγαπάς και τίποτ’ άλλο…