Σχεδία από κορμούς,
με χάντρες στους αρμούς,
γεμάτη συνειρμούς,
σαλπάρει μέσ’ στη νύχτα της περιπλάνησης…
Εκούσιος ναυαγός,
της μοίρας κυνηγός,
του πάθους πλοηγός,
κινάει για τη μέθη της αποπλάνησης…
Γιατί ο έρωτας είναι μια βόλτα
σ’ ένα κοκτέιλ θάλασσα με βότκα…

Φεγγάρι από ζάλη,
που ανατέλλει πάλι,
σα φέτα πορτοκάλι,
στέκει κρεμασμένο στου ποτηριού το χείλος…
Πορτοκαλί αχτίδα,
έστειλε και σε είδα,
χαμένη παλλακίδα,
την ώρα που θεριεύει της ακτής ο θρύλος…
Έρωτα σου ζητώ πού `ναι μια βόλτα
σ’ ένα κοκτέιλ θάλασσα με βότκα…

Δυο μάτια με πειθώ,
μου γνέφουν στο βυθό,
να περιπλανηθώ,
το νέκταρ να γευτώ ενός κρυφού ονείρου…
Αστέρι φωτεινό,
γίνομαι και κινώ,
σε βάθος σκοτεινό,
να `ρθω να σε ντύσω μ’ ανταύγειες του απείρου…
Ο έρωτάς μας μεθυσμένη βόλτα
σ’ ένα κοκτέιλ θάλασσα με βότκα…