Την ομορφιά τζη θάνατο άμα την κάνεις θεέ μου
δε πρόκειται να φοβηθώ τον χάροντα ποτέ μου

την ομορφιά τζη εικόνισμα θεέ μου θα ζωγραφίσω
να σκύβω να την προσκυνώ όσο καιρό θα ζήσω

την ομορφιά τζη κάμε τη χιόνι κρυγιό να πήζει
και μένα αυλάκι του νερού να λιώνει να μ’ αγγίζει

την ομορφιά τζη κάμε τη του φθινοπώρου αέρα
να χω χαρά να τη θωρώ τρεις μήνες κάθε μέρα

η ομορφιά τζη να γενεί του φεγγαριού μια μπάλα
κι εμένα κάνε αστροφεγγιά να τη θωρώ για πάντα

κάμε τη θεέ μου κεραυνό αν θες την ομορφιά τζη
και μένα κάμε σύννεφο για να βρεθώ κοντά τζη

η ομορφιά τζη αν εγενεί κακοκαριά θεέ μου
δε με ένοιαζε μέχρι να ζω να μη λιαστώ ποτέ μου

την ομορφιά τζη κάμε τη μια βιόλα διψασμένη
και μένα κάμε με νερό να πίνει να χορταίνει

θεέ μου και κάμε να γενεί φωτιά η ομορφιά τζη
και μένα δάσος πράσινο να μ’ έχει αγκαλιά τζη

την ομορφιά τζη κάμε τη στη φύση οξυγόνο
κάθε που παίρνω αναπνιά να νιώθω εκείνη μόνο

κάμε τη θεέ μου θάλασσα να μπω ν’ αυτοκτονήσω
δε θέλω σ’ άλλη αγκαλιά το τέλος μου να ζήσω

εκείνη θεέ μου θάλασσα κι εγώ βραχονησίδα
στην αγκαλιά τζη να περνώ την κάθε καταιγίδα

ακόμα και ωκεανός να γίνει η ομορφιά σου
θα πάω να γίνω ναυαγός να μπω στην αγκαλιά σου

θεέ μου και κάμε ουρανό τα χέρια τα δικά μου
κι αυτή πουλί για να πετά μέσα στην αγκαλιά μου

θεέ μου και κάνε μια βραδιά που θα ρθει στα όνειρά μου
να πάρει σάρκα και οστά να κοιμηθεί κοντά μου

αν καταφέρεις στο νερό δάκρυ να ξεχωρίσεις
πάει να πει πως έκαμες λάθος να μ’ αγαπήσεις

στους πρόποδες ενός βουνού χώμα ξερό να γίνω
και κείνη χιόνι δροσερό να λιώνει να το πίνω

θεέ μου και κάμε ένα σεισμό μα μόνο για τους δυο μας
να ανοίξει η γης να καταπιεί εμάς και τον καημό μας