Απ’ το δικό σου τον καημό,
το έχω ρίξει στο πιοτό,
μα κι αν το πίνω, δε με πιάνει,
ένα κουρέλι μ’ έχεις κάνει.

R: Τόσα χρόνια τώρα στο ποτήρι,
το μαράζι σου με φθείρει,
όσο το κεφάλι κι αν ζαλίζω,
σε θυμάμαι και δακρύζω.

Ενόμιζα με τον καιρό,
ξανά κοντά μου θα σε βρω,
μα `σύ δεν έδειξες συμπόνια,
αν και περάσαν τόσα χρόνια.

Τόσα χρόνια τώρα στο ποτήρι,
το μαράζι σου με φθείρει,
όσο το κεφάλι κι αν ζαλίζω,
σε θυμάμαι και δακρύζω.

Μου μαραζώνεις τη ζωή
και όμως κάνω υπομονή,
γιατί ελπίζω να γυρίσεις
και τον καημό μου πια να σβήσεις.

Τόσα χρόνια τώρα στο ποτήρι,
το μαράζι σου με φθείρει,
όσο το κεφάλι κι αν ζαλίζω,
σε θυμάμαι και δακρύζω.