Στο ταβερνάκι
το μικρό κάθε βραδάκι
κουβέντα στήνω
και μιλώ με το κρασί.

Κι όπως τα λέμε
μόνοι μας και σιγοκλαίμε,
σε συλλογιέμαι,
δε συλλογιέμαι.

Τώρα ποιος ξέρει
τίνος τα μάτια να σε κοιτάζουν,
τίνος τα χέρια
να σ’ αγκαλιάζουν.

Στο ταβερνάκι
της γωνιάς κάθε βραδάκι
γυρεύω να βρω
λησμονιά μες στο κρασί.

Μα όσο κι αν πίνω
δεν ξεχνώ και τυραννιέμαι,
δεν σου τ’ αρνιέμαι
σε συλλογιέμαι.

Τώρα ποιος ξέρει
τίνος τα μάτια να σε κοιτάζουν,
τίνος τα χέρια
να σ’ αγκαλιάζουν.