Είκοσι χρόνια από το μίσος και ακόμα μίσος
τι και αν περνάει ο καιρός παραμένει ο στίχος
πως ο βρωμικος αέρας, θα τρέφει τα πνευμόνια μας
η άσχημη εικόνα τους θα βγαίνει από το στόμα μας
ΤΖΜΛ Τζαμάλ συντομογραφία
ΤΖΜΛ γαμιέται η αστυνομία (γαμιέται)
καλημέρα από τη Μεσόγειο
ζούμε στο πιο καυτό σημείο επάνω στην Υδρόγειο
ζούμε στη γωνιά της θανάσιμης περηφάνειας
εγκλήματα τιμής και πάθους ως τη γενιά μας
Είμαστε γεννημένοι αλήτες
Έλληνες, Βαλκάνιοι και Ανατολίτες
τη φιλία, τη γυναίκα μας, την οικογένειά μας
και ας καίγεται ο κόσμος δυο μέτρα μακριά μας
μπούκες, μανούβρες, επιχειρήσεις σκούπες
μας τάζουνε καλύτερες μέρες, αλλά πούντες
στα πάρκα της πόλης μεγαλώνουν αλεπούδες
μπροστά στην τηλεόραση μεγαλώνουνε γούνες
στα Ίμια για ένα παγκάκι πέφτουν χαστούκες
ο νόμος του Δαρβίνου με λύκους και αρκούδες
άσε τι λέν’ στα σχολεία, είμαστε άγρια θηρία
ζούμε σε Αμαζόνιους, σα τη Βραζιλία
έχω λουκέτο στην εξώπορτα, όπλο στο κρεβάτι
και από μικρός κοιμάμαι με ανοιχτό το ένα μάτι
δύο μπαρμάνια που στις μαύρες μου με έξομολογούνε
σε ένα μαγαζί που οι μπάτσοι το σκέφτονται για να μπούνε
σφίγγω μέσα την ελπίδα μου, κρατάω γερά
μία ματιά στο ρολόι να δω αν πάει καλά
φτύσαμε αίμα να περάσουμε τα 29
παραλίγο να λυγίσουμε μα τέρμα όλα αυτά
τώρα ελεύθεροι από φόβους και παράνοιες του χτες
φυσάει βαρδάρης στο κατάρτι μας, Ζήνων για πες
ξεσπάμε στο ραπ και φτιάχνουμε μουσικές
με λόγια απ’ το πάρκο για όλες τις περιοχές
η ψυχή μου γραμμένη επάνω στο χαρτί
η εκδίκηση είναι αιχμηρή σαν Λ Ε Ξ
1-3, 1-2 απ’ τα δεκατέσσερά μας
όλοι οι μπάτσοι μπάσταρδοι το `χουμε δει μπροστά μας
μαύρο αυτοκίνητο γιατί έτσι το ζήτησα
μουσική μου αλήτισσα Κωνσταντινουπολίτισσα.