Μ’ όποιον αράζω έχουν όλοι δικαστήρια
τα νιάτα μας καταδικασμένα σε μαρτύρια
σε βρήκανε το ζύγι στο σπίτι με δυο πλάκες
και άκουσες 12 μήνες πίσω απ’ τους φράχτες
Αυτή η πόλη βάλθηκε όλους να μας τρελάνει
το μυστικό της μάθανε μονάχα οι τσιγγάνοι
αγκαλιάζουνε το έγκλημα έξυπνα μιλάνε
και όταν φεύγουνε νωρίς τους μπαγάσες γελάνε
πιτσιρίκια πήχτρα στο mdma
μεγαλώνουνε πιο γρήγορα το αίμα τους καίει
ξέρουν τα γράμματα καλά δε μιλάν στα κινητά
η παιδική τους αθωότητα έχει κάνει φτερά
έχω τα μάτια μου στο δρόμο 24/7
και την κατάρα να νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά
βλέπω τα πράγματα από την άσχημη συνήθως πλευρά
μα κολυμπάω καλά μέσα σ’ όλα τα σκατά
δουλεύω μέχρι κάποτε να κάτσει μια ζαριά
το μυαλό μου έχω στο έγκλημα και την παρανομία
και αν τελικά πληγώσω κάποιον που με αγάπα
στην φαβέλα έχει δάκρυα δεν είναι ταινία.

Έκατσα μίλησα στην Μελενίκου με ένα τρελό
τόσο γνήσια κουβέντα είχα να κάνω καιρό
δυο τσιγάρα κερασμένα και μια καθαρή μάτια
κάνανε τη διαφορά βλέπεις καμιά φορά
προσπαθώ να ντύσω με χρώμα την ταινία
να γράψω το μινόρε της φτώχειας με ερμηνεία
έχω μια μανία μια τρελή επιθυμία
τα γέλια των χαμένων να σπάσουν την ησυχία
μα ακόμα σε μια Ελλάδα οπού αναδύει βρωμα
τα ζόρια μεγαλώνουν όσο σκουραίνει το χρώμα
οι λευκοί στην ανεργία η πιο άσχημη πριγκηπέσσα
οι σκούροι στην Αμυγδαλέζα
σκληρύναμε σα καλάμια Ταϊλανδών αθλητών
αρρωστήσαμε σαν όργανα φτωχών Αφρικανών
ονειρευτήκαμε σαν πόλη Λατινοαμερικανών
βραχνιάσαμε σαν φωνή Ελλήνων οπαδών.
Δε με ξέρουν τελικά ούτε καν οι δικοί μου
και φορτώθηκα να πάρω και ένα άδικο μαζί μου
γαμιέται λένε όποιος στα μάτια δε κοιτάει
εγώ έχω συνείδηση και λόγο που μετράει.
Απ’ της Νεάπολης το διώροφο μέχρι την άλλη άκρη
σέβονται το όνομά μου και στο πιο μικρό παρκάκι
τα παπούτσια μου πετάξτε στο καλώδιο όταν λείψω
τη γενιά μου αγάπησα και ίσως ξαναγυρίσω.

Έλα, πάμε στην ταράτσα…
Ταράτσες και μαμπέτι…μπερεγκέτι
η πραγματικότητα αλητεία σκέτη
πάντα μακριά απ’ το βλέμμα της εξουσίας
φόλα σε ΔΙ.ΑΣ και αθλητικής βίας.