Πνιγμένος με μπαρούτι βγαίνω μέσα από τη κρύπτη
να δω το φως που μου `πανε πως μ’ ανήκει
πριν κάνω το κοινοβούλιο πυροτέχνημα αλήτη
κάνω μια βόλτα μα βλέπω δρόμους γεμάτο χαλίκι
γεμάτο φρίκη, γεμάτο θλίψη
γεμάτοι από ανθρώπους να ψάχνουν λύση
γεμάτοι από ανθρώπων κρίση
άνθρωποι ανασφαλείς δε νιώθουν ίσοι
κοιμισμένοι οι περισσότεροι τρώνε το παραμύθι.
Καταστρέφουνε δάση για το χρυσό
δε βλέπουν τι στα αλήθεια μοιάζει χρυσό
να μην αντισταθώ θα θέλανε μα μου μοιάζει χλωμό
ποιος ζητά νταβατζήδες και αφεντάδες στης Χαλκιδικής το βουνό.
Γεμίσανε οι δρόμοι με χάρτινες στέγες αστέγων
πολιτικοί της πλάκας πείτε μου αυτό είναι πρέπον;
δύο χιτώνες τον έναν δε δίνει ο έχων
οπότε από εσένα απέχω, απέναντι μου σας έχω
και βλέπω τους νεοέλληνες γενιά του φραπέ
γενιά της Ευρώπης και του καναπέ, γενιά με τουπέ
δε θα αλλάξουν ποτέ
κάπου χαμένοι σε εσένα κόσμε ηλεκτρονικέ.

Σαν άλλη μάνα η tv για τροφή ταΐζει πληροφόρηση
κάνει σούπα μυαλά και μάτια δίχως όραση
πασάρει παράδεισο αντί για κόλαση
στήνουν στο τοίχο τη δύναμη σου για εξολόθρευση.
Τύποι με ράσα το παίζουν τύποι θεού
σε φτιάχνουν να μισείς τα πιστεύω του διπλανού
σε κάνουν zulu, σε φτάνουν στα όρια του ρατσισμού
σαν επιχείρηση βγάζουνε κέρδος στις πλάτες πιστού.
Δε βλέπεις πως έχουμε χάσει την επικοινωνία μας
τώρα οι οθόνες εκφράζουνε την αγωνία μας
τον έρωτα, το πάθος, το μίσος, την αλητεία μας
εκεί ανταποκρίνεσαι γαμώ τη κοινωνία μας
γαμώ το κράτος και τη δήθεν φιλοξενία μας
ναζί βάλαμε μέσ’ τη βουλή το μεγαλείο μας
αυτό θα γραφτεί στην ιστορία μας
ως το μεγαλύτερο μείον, αυτό είναι μείον μας.
Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, του κράτους το μπλε πιόνι
αγοραφοβικοί να σε κάνουν σκόνη
εμείς χιλιάδες και αυτοί σαν ψύλλοι στ’ αλώνι
οπότε μη σε αγχώνει το πιστόλι, σε αγχώνει;

Γεμίζουν τις τσέπες οι πουλημένοι
κανάλια, βολεμένοι, πολιτικοί, μπάτσοι
και καυλωμένοι Χρυσαυγίτες, εκκλησία, παππάδες
οι πεταμένοι και υπόλοιποι μοιάζουν πεθαμένοι
ωσότου εδώ τι μένει;
Δεμένη η φωνή σου ή κλεμμένη το σύστημα θέλει
μας θέλει εσένα και εμένα να είμαστε ξένοι
φιμωμένοι μα όχι θυμωμένοι
τους δένει η ιδέα, βολεύει να μη μας βολεύει
δουλεύει όσο η ελπίδα πεθαίνει.
Μη μου μιλάς για παιδεία μέσ’ στα σχολεία
μεγαλώνουν οπαδούς και ανθρώπους για καλλιστεία
η αναρχία στα πίσω θρανία, νιώθω αηδία
σε εποχές που μια επανάσταση έχει λόγο και αιτία.
Προσφυγιά, η θάλασσα ξεβράζει παιδιά
τι σκατά; κανένας σας δεν έχει καρδιά;
λίγη ανθρωπιά, τόσο τυφλώθηκα τελικά
που ήλπιζα σε μια ενωμένη γροθιά και βγήκε σκατά.
Αναρωτιέσαι ποιος είσαι, αναρωτιέμαι ποιος είμαι
αν θέλεις μείνε, δίπλα μου μείνε γροθιά μου γίνε
και μπαμ τελικά, τα περιθώρια στενά
θα σου χαρίσω την πιο όμορφη βραδιά γενικά…