Αδειάζουν οι λέξεις, γεμίζουν οι σκέψεις
και βγαίνεις στον δρόμο στιγμούλες να κλέψεις.
Μη φεύγεις, να φύγω, μη παίρνεις, να πάρω
καπνός η ψυχή μου σε μαύρο φουγάρο.

Κυλάν τα ποτάμια σε δάκρυα μετράνε
μα δύναμη δώσ’ μου να έχω να πάμε.
Να πάμε σε άλλη αγάπη κι αλήθεια
μη μείνεις, θα μείνω στα ίδια, τα ίδια.

Σ’ έχασα κι όλα τα έχασα
μα από τις στάχτες μου
θα γεννηθώ, ναι θα γεννηθώ.
Σ’ έχασα κι όλα τα πέταξα
μα μες στο τραύμα μου
θαύμα θα βρω.

Μαυρίζουν οι νότες κορμιά αφημένα
σε μία αγάπη δικά μας και ξένα.
Σε θέλω, με θέλεις μα κοίτα δε φτάνει
αυτό που ζητάμε δεν είναι λιμάνι.

Σ’ αγγίζω, μ’ αγγίζεις και τρέμει η φωνή μου
μπροστά μου το μέλλον μα πίσω η ψυχή μου.
Με δένουν τα χέρια τα στόματα μοιάζουν
με δύο φεγγάρια μαλώνουν, ταιριάζουν.

Σ’ έχασα κι όλα τα έχασα
μα από τις στάχτες μου
θα γεννηθώ, ναι θα γεννηθώ.
Σ’ έχασα κι όλα τα πέταξα
μα μες στο τραύμα μου
θαύμα θα βρω.