Για μένα ήσουν ο ήλιος
το φεγγάρι κι η ξαστεριά,
ήσουν η χαρά μου
ήσουν μέρα μες στην καρδιά.

Ήταν για με η αγάπη σου
αστείρευτη και τρελή,
στα σύννεφα με πήγαινες
μ’ ένα σου φιλί.

Ήσουν γαλάζιος ουρανός
και για τις πίκρες κεραυνός,
το στόμα σου γλυκό ψωμί
και η ματιά σου χαραυγή.

Μα όλα αυτά χαθήκανε
και γινήκανε βοριάς,
το καλοκαίρι έφυγε
και ήρθε ο χιονιάς.

Χάθηκε το φεγγάρι
μες στα σύννεφα τα βαριά,
ήρθε ο καημός στα χείλη
και η νύχτα μες στην καρδιά.

Έγινες κλάμα και λυγμός
βαρύς καημός και στεναγμός,
τα χείλη σου γλυκό φιλί
που μου πικράναν τη ζωή.