Πώς ζωγραφίζει χρώματα το βλέμμα σου
και πώς σκεπάζει την πληγή το αίμα σου.
Πώς φυλακίζεις τις φωνές στο στόμα σου
και πώς φεγγάρια χάνονται στο σώμα σου.

Να χάνεσαι τις Κυριακές
μα στου σεβντά τις φυλακές
να αφήνεις τα κλειδιά σου.
Να δραπετεύουν οι έρωτες
μαζί τους που ξημέρωσες
κι έδωσες τα φτερά σου.

Σε μονοπάτια των θεών ορκίζεσαι
στου παραδείσου τις αυλές στολίζεσαι,
των ποιητών τα ξεχασμένα ποιήματα
και των καιρών γυρεύεις τα γυρίσματα.

Να χάνεσαι τις Κυριακές
μα στου σεβντά τις φυλακές
να αφήνεις τα κλειδιά σου.
Να δραπετεύουν οι έρωτες
μαζί τους που ξημέρωσες
κι έδωσες τα φτερά σου.