Ζω και σπαταλιέμαι εδώ
δέσμιος σ’ αδιάρηκτη πόλη,
ήρωας θεάτρου σκιών,
κάλυκας σε σκάρτο πιστόλι.

Ζω με αναμνήσεις νωπές από φίλους μετανοιωμένους,
ανασαίνω τρόμου πνοές από δράστες εγκλωβισμένους.
Κρύβομαι σε εικόνες που αρνείσαι να δεις,
κρεμιέμαι απ’ τα τείχη που φοβάσαι να ρίξεις,
ουρλιάζω σαν από καθήκον σιωπείς,
σφίγγω γερά ό,τι φοβάσαι ν’ αγγίξεις.

Σκορπιέμαι σε συνοικίες αστέγων,
σκορπιέμαι σε καφενεία ανέργων,
σκορπιέμαι στο μίσος των κολασμένων,
σκορπιέμαι στο φόβο των βολεμένων.

Όσο με παγώνει η σιωπή του θωρακισμένου σφαγείου,
τόσο τους τρομάζει η οργή του παγιδευμένου θηρίου.
Όμως όλα ξεπληρώνονται εδώ,
δίχως χρήματα και δίχως μετάνοιες,
όταν ο ήλιος θα `χει χρώμα μουντό,
όταν οι ευχές θα `χουν γίνει κατάρες.