Έι εσύ, πετυχημένε γλύφτη με ύφος ειδικού
πες μου γιατί, ο γυάλινος κόσμος σου βουλιάζει αγκαλιάζοντας
τη σιωπή, αρρώστια που προκαλεί θάνατο στη μέση της ζωής

Έι εσύ, τίμιε σκλάβε με ύφος αφεντικού
πες μου γιατί, φορώντας τη γλοιώδη μάσκα χριστιανού
τρέμοντας μετανοείς για τη χαρά που στέρησες
απ'αυτους που ποδοπάτησες

Τίποτα πια δε με κάνει να νιώθω
πως έχω θέση στον πολιτισμό σου
είμαι παιδί σου μπάσταρδο, νόθο
είμαι παράσιτο στον παράδεισο σου

Σε πνίγουν ανάγκες δίχως ουσία
το άδειο σου βλέμμα μου φέρνει αηδία
η αναπνοή σου βρωμάει απληστία
η αναπνοή σου προκαλεί ασφυξία

Έι, εσύ που θωρακίζεις το μυαλό σε οθονοφυλακές
πες μου γιατί, τα προικισμένα τεκνά σου οι ανθρωπομηχανές
δεν μιλούν, δεν ακούν τον ήχο της συνείδησης, δε γελούν,
δεν πονούν, δεν ονειρεύονται