Τις είδα ξανά σε ένα άσχημο όνειρο τις ίδιες ένοπλες σκιές
να ακροβατούν στα τεντωμένα καλώδια που μεταφέρουν σιωπές

Τις είδα σε κρατικά εργαστήρια να αποστειρώνουν ζωές
για να διατηρήσουν το μάταιο σήμερα κάνουν το αύριο χτες

Με ξεραμένο αίμα στα νύχια τους
με υπολείμματα σάρκας στα δόντια τους
ξέρω πως τρέχει πύον στις φλέβες τους
και με το πρόστυχο βλέμμα τους αναζητούν τους δραπέτες απ'τον

τεχνοκοσμο “μηδεν”
τον τεχνοχωρο “μηδεν”
τον τεχνοχρονο “μηδεν”
των ανθρωπισκων “μηδεν”
(των ανθρωπισκων που)

αγνοούν μεθοδικά
προσκυνούν το ανυπέρβλητο τίποτα
αντιδρούν εικονικά
συντηρούν τον ανεξίτηλο φόβο τους

το θάνατο
τον ιό της αδράνειας που φθείρει τη σάρκα
το θάνατο
το μικρόβιο της λήθης που κλείνει τα μάτια