Κάτι μου θυμίζει το αστείο σου πρόσωπο
όταν δε φοράς τη μάσκα της δουλειάς σου
εσύ που μιλούσες με νότες και χρώματα
με τηλεκοντρόλ φιμώνεις τα παιδιά σου

Κάπου τον ξέρω αυτόν τον γυάλινο άνθρωπο
πριν αναγκαστεί να κόψει τα φτερά του
τότε πετούσε σ'ενα άπιαστο όνειρο
τώρα πετάει με σιγουριά θανάτου
κατασκευάζοντας, μια νέα γενιά ψηφιακών θαυμάτων
προγραμματίζοντας, μ'ενα πνιχτό χαμόγελο θριάμβου

Οι νικητές μπαινοβγαίνουν στο μυαλό μου
οι νικητές μπαινοβγαίνουν στο μυαλό μου
και `γω δεν μπορώ πια να κλαίω, δεν μπορώ πια…
οι άνθρωποι που με τρομάζουν με τα λόγια, τις πράξεις,
τις σκέψεις τους, με κάνουν να μισώ τη μνήμη

Ξέρω καλά ότι ένιωσες θύμα στην κοινωνία των ειδικών
σκέφτηκες έξυπνα κι έτσι ασπάστηκες την αρετή των νικητών