Αμέτρητες νύχτες σ'αγκαλιάζει το σκοτάδι
ανύπαρκτες μέρες σε πνίγει το φως
σε είδα φορούσες στεφάνι από “νεον”
και πίσω σου σαν άγριο θηρίο να ουρλιάζει

Η πόλη

Με βλέμμα αρπακτικού σε βιτρίνες πολυκαταστημάτων
σε είδα να παζαρεύεις επικείμενους θανάτους
θερίζεις τη θλίψη χορεύοντας, σε αφύλακτες διαβάσεις
μα είδα να στάζει απ'τα χείλη σου, ένα αιμάτινο δάκρυ

Είναι καιρός που απέμεινες μόνος
στη σιωπή του ανώνυμου πλήθους
συνδρομητής σε δίκτυα πλήξης
αυτοκτονείς, μα όμως θυμήσου

Πόσες φορές σου είπα

Μην ξεχαστείς, σε γκρίζα κλουβιά με ίχνη φορμόλης
μην αφεθείς, μην αφεθείς στα νύχια της πόλης

Τώρα πια σκορπιέσαι τις νύχτες
στην μοναξιά αδιέξοδων δρόμων
ακολουθείς ορδές τροχοφόρων
αιμορραγείς, μα όμως θυμήσου