Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνες τις μέρες
υγρές πινελιές μες στο γκρίζο της πόλης
κυνηγημένοι από έναν πρόστυχο ήλιο
και μου έλεγες τρέξε, κρατάμε ακόμη
ποτέ δε θα ξεχάσω τις άσκοπες μέρες
στεγνές πινελιές σ'ενα άδειο αρχείο
πες μου πως ήταν ένα άσχημο όνειρο
ένα φτηνό και κακόγουστο αστείο

Όμως υπάρχω, πλανιέμαι μα δεν κοιμάμαι πια, κλαίω, γελάω, ουρλιάζω,
μα δε θυμάμαι γιατί μείναμε μόνοι

Ποτέ δε θα ξεχάσω τις άγριες νύχτες
πύρινο χάδι στη θλίψη της πόλης
με μια πηγαία αγάπη στο σήμερα, δρόμοι ζωής να γεννιούνται στη σκόνη
ποτέ δε θα ξεχάσω τις άτυχες νύχτες
που ξεπουλάς τα μετάλλια της νίκης
οι βετεράνοι ψάχνουν ανέλπιδα τρόπους φυγής σε μια ήρεμη φρίκη

Οι μέρες περνούν όπως διαψεύδονται οι ελπίδες
και συ θεατής, σ'ενα μάταιο έργο
οι νύχτες γερνούν σε πλατείες νεκρές
κι εγώ θεατής, τώρα όμως ξέρω γιατί μείναμε μόνοι